Мақолаҳо

Инсон мавҷудест, ки, пеш аз ҳама, дорои шараф ва номус аст, вагарна инсони шарафу номус гумкарда ҳеч фарқе аз ҳайвон надошта, маънои ҳастияш гум шудааст.

Мо, собиқадорони ноҳияи Ёвон, ки таҷрибаи рўзгорро азбар кардаему, сабабҳо ва оқибатҳои ҷанги шаҳрвандии солҳои 90-уми асри гузаштаро дар тарозуи ақлу тадбир баркашидаем, аз ҷониби 4 нафар ашхоси хиёнатпешаи ватанфурўш- Муҳиддин Кабирӣ, Алим Шерзамонов, Шарофуддин Гадоев ва Илҳом Ёқубов созмон ёфтани иттиҳоди «Паймони миллии Тоҷикистон»-ро найранги навбатии мухолифини

Дасисаву найранги Ташкилоти террористию экстремистии Ҳизби наҳзати исломӣ дар симои як хиёнаткори Ватан Муҳиддин Кабирӣ миёни ҷомеаи Тоҷикистон сару садоҳои зиёд ба вуҷуд овардааст. Гап дар бораи ҷаласае меравад, ки имрӯзҳо дар пойтахти кишвари Полша шаҳри Варшавагузашта истодааст.

Имрӯз бемуҳобо Тоҷикистон ва миллати тоҷикро ҷаҳон шинохтаву эътироф намудааст ва машҳури дунё гардида аст, зеро ба андешаи  Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон  «Омили ҳастии ҳар як миллат андешаи истиқлол ва бунёди давлати  мустақили миллӣ мебошад».

Тоҷикистони биҳиштосои мо баъди ҳазор  сол  соҳиби Истиқлолияти давлатӣ гардид ва имрӯз Тоҷикистон роҳи пешрафти худро аниқ кардаву сокинонаш бод или гарм ва неруи қавӣ баҳри боз ҳам ободтар намудани он ҷаҳду талош доранд.

Тибқи ахбори расонаҳои хабарӣ аъзои ҳизбу созмонҳои ҲНИТ, Анҷумани озодандешони Тоҷикистон,  Ислоҳот ва рушд дар Тоҷикистон дар Варшава ҷамъ иеоянд ва ҳамоиши онҳо пеш аз ҳама андешаронӣ зидди давлати Тоҷикистон ва миллатӣ  тоҷик бояд бошад.

Тоҷикистони биҳиштосои мо  27 сол мешавад,ки дар роҳи бунёди ҷомеаи шаҳрвандӣ қадамҳои устувор гузошта истодааст ва дар ин давра рукнҳои асосии давлатдории миллӣ мустаҳкам гардиданд ва бисёр давлатҳои тараққикардаи дунё бо кишвари мо робитаҳои сиёсӣ,  иқтисодӣ ва фарҳангӣ барқарор намудаанд. Имрӯз  Тоҷикистон ва миллати тоҷикро ҷаҳон шинохтаву эътироф намудааст.

Мусаллам аст, ки дӯстию бародарии миллати тоҷику ӯзбек таърихи дуру дароз дошта ва ин ду миллат соҳиби дину мазҳаб, расму оини якранг буда, асрҳои аср чун дӯстону бародарони қарин зиндагӣ доранду дар ғаму шодии якдигар шарик.

Дарахти дӯстӣ биншон,  ки коми дил  ба  бор  орад,

Ниҳоли душманӣ баркан,  ки ранҷи бешумор  орад.

              Ҳанӯз аз  замони бостон халқҳои тоҷику  узбек дар ҳамсоягӣ умр ба  сар мебурданд. Риштаҳои дӯстӣ ва ҳамсоядорӣ бо  мурури замон ба  муносибатҳои хешу  таборӣ табдил ёфт.